شعر آدم

من حسرت مجسم ام ، من ناامیدی ام
از شاخه های آرزویم، کال چیدی ام
من ساکن خیال خوش بودم ، ولی شما
در جستجوی عشق تا اینجا کشیدی ام
گفتی که یوسفت شوم ، تا مصر آمدم
این بار مثل گرگ، سراپا دریدی ام
الماس بودم و تو با صد بازی زبان
از شیشه ٔشکسته ای کمتر خریدی ام
گفتم ببین منم که دلم داغدار توست
پا بر دلم نهادی و گفتی ندیدی ام
از من نپرس  کیستی ، من داغ لاله ام
شمعم که پیش پای سحر ، سر بریدی ام
ای کاش من ، دریغ من ، افسوس مطلقم
من حسرت مجسمم ، من ناامیدی ام