شعر آدم

 

چه ساده گذشتی

بی گره بر پیشانی

بی لبخند بر لب

بی عشقی

بی نفرتی

بی حتی نشان ترحمی

*

چه ساده به پایان می رسد

بی یاد آن همه لحظه ناب

بی مرور خاطره ای

بی فرصت دود کردن یک نخ سیگار

بی حتی مجال آه

 به همین سادگی!

بی حتی نقطه ای

که پایان را خبر بدهد

عمر...!

 

بگذار لبانت شکوفا شود

بگذار چشمانت بتابد

بگذار گیسوانت بوزد

برخیز

چون گردباد

در خود بپیچ

چون گرداب

با خود بچرخ

دلم گرفته

از این کویر

از این مرداب

از این سکون پر اندوه

از این سکوت غم انگیز

توفان بپا کن

برقص!

 

 

     

 

      نامت را نمی دانم

شاید همنام گلی باشی

به سرخی لاله

به سفیدی یاس

 

نامت را نمی دانم

شاید همنام پرنده ای باشی

تنها و پر غرور

شبیه عقاب

زیبا و پر شکوه

مثل پروانه

 

نامت را نمی دانم

می دانم، باران اشاره ای به تو دارد

و دریا ...

آیینه ای ست در برابر تو

 

در افسانه ها گفته اند

نامت مثل نسیم

کوه به کوه می رود

و در حرف سوم

به قاف می رسد!

بیا سفر کنیم

به حروف

         پیش از آغاز قلم

به کلام

        پیش از آغاز زبان

 

بگذار چشم بگوید

بگذار چشم بخواند

اعتماد کن!

       به همزبانی چشم ها

                    به همدلی نگاه!

 

 

 

کمی آفتاب
 چند تکه ابر
 یک دریا آسمان
 
هنوز
 پرنده ها آواز می خوانند
 درخت ها شکوفه می دهند
 گلدان ها پشت پنجره به تماشا می نشینند
 
یاس ها
 از پس دیوار بلند برمی آیند
 و آینه ها
 لبخند را فراموش نکرده اند
 
مثل دیروز
 مثل فردا
 امروز
 هنوز روز قشنگی است...
 برای عاشق شدن!

بعضی رازها را

               نمی شود فریاد زد

بعضی رازها را

              نمی شود گریه کرد

بعضی رازها را

               نمی شود خندید

راز عشق را اما

              حتی نمی شود زمزمه کرد

من

   چون رازی

               تو را

                    در زمزمه هایم...

سکوت می کنم!

          امروز
    روزِ ابر است
    روزِ باران
    روزِ نسیم
    روزِ جنگل

 

ابر هست
باران هست
جنگل هست

نسیم هست
    انگار ...
      تنها تو نیستی!

آه!

چه امروزِ تلخی ...

 آه!
چه امروزِ تنهایی ...