شعر آدم

 

بگذار لبانت شکوفا شود

بگذار چشمانت بتابد

بگذار گیسوانت بوزد

برخیز

چون گردباد

در خود بپیچ

چون گرداب

با خود بچرخ

دلم گرفته

از این کویر

از این مرداب

از این سکون پر اندوه

از این سکوت غم انگیز

توفان بپا کن

برقص!

 

 

 

می خوانمت!

عاشقانه ...

همچون غزلی ناب

صمیمی

مثل یک دوبیتی لطیف

عمیق

شبیه یک رباعی پرمعنا

باشکوه

چون قصیده ای زیبا

مانند منظومه ای نو

...

به قصد قربت می خوانمت!

 

 

 

 

نمی دانم

اصلا چرا باید بدانم

چه اهمیتی دارد

دلیل شیارهای سطح مریخ

جنس حلقه های زحل

و مرگ چند ستاره آن سوی راه شیری!

 

وقتی

چند کوچه

نه

چند خانه آن سوتر

کودکی گرسنه

تکه نانی را گریه می کند

 

 وقتی

به خاطر چند اسکناس که ندارد

پدری

نعش عصای پیریش را

بر دوش می کشد

 

وقتی زمین ما

در اشک و خون دور خودش می چرخد

 وقتی

موج نفرت از سر دنیا گذشته است

و من

هنوز برای تو

از عشق می نویسم

 

برای من و تو

چه اهمیتی دارد !