شعر آدم

حرف هایش طعم عجیبی دارد

شبیه مزه خاطرات تلخ

وقتی با لبخند همراه می شود

چشم هایش برق عجیبی دارد

شبیه آخرین سوسوی شمع

در چشم سپیده دم

.

سرد و یخ زده

انگشت هایش حس عجیبی دارد

شبیه پرتو آفتاب

 در غروب جمعه دی ماه

دستی نگاهش را می بندد

دستی لبخندش را پاک می کند

و در سکوت زندگی

فریادی در من آوار می شود!

(از کتابِ جورِ دیگر دیدن)