شعر آدم

چون گل بخند و این زمستان را بهار کن

گر چه گلی، عیادتی گاهی ز خار کن

هر چند نیست لایق دیدن، ولی شما

گاهی نظر به عاشق چشم انتظار کن

افراسیاب غصه ما را در حصار کرد

پایی بکوب و لشکرش را تار و مار کن

دنیا قمارخانه ی بود و نبود ماست

گاهی برای بودن ما هم قمار کن

بی دام و دانه کرده ای سیمرغ را به بند

صیاد من ! به این شکارت افتخار کن

از یاد برده ای همه قول و قرار خود

گاهی به یک اشاره ما را بیقرار کن

یک بوسه گفتمت، به پای این غزل بده

تو عین رحمتی، بیا یک را هزار کن