شعر آدم

قصه ی باغِ گل بی خار را باور نکن

داستانِ گنج دور از مار را باور نکن

ابله و عاقل ندارد، چشم دل را باز کن

مست را باور نکن، هشیار را باور نکن

هیچ  کس از راز عالم جز خدا، آگاه نیست

مدعی صاحب اسرار را باور نکن

" گفت در سر عقل باید ، بی کلاهی عار نیست "

سر اگر عاقل نشد، دستار را باور نکن

عادت کج رفتن از سر کی توان انداختن

ادعای توبه پرگار را باور نکن

عطر می خواهی ببو و زهر می خواهی بچش

وصف های کاسب بازار را باور نکن

شاید این ساز و نوا، آوای آه و ناله است

تا به چشم خود ندیدی، تار را باور نکن

حرف اگر حرف ست، پنهانی نمی بایست گفت

وعده ی پنهانی دلدار را باور نکن!

حرف های بر زبان رفته ندارد اعتبار

حرف پنهان در نگاه یار را باور نکن