شعر آدم

نشان کعبه در این کاروان نمی بینم

به سوی دوست کسی را روان نمی بینم

شرار دلبری و شوق و شور دل دادن

درون سینه ی پیر و جوان نمی بینم

اگر چه مدعی عاشقی  فراوان است

از عاشقان حقیقت، نشان نمی بینم

بیا که مجلس ترحیم عشق برپا شد

و من، لبی که شود نوحه خوان نمی بینم

مگر لب تو دمد روح زندگی در ما

که این اراده، در آن مردگان نمی بینم

زمین ز مثل تو خالی ست،کرده ام تحقیق

چو روی ماه تو در آسمان نمی بینم

بیا پیاله ما پر کن از نشاط نگاه

که باده ای به جز این در جهان نمی بینم