بیا برای تو از حال خود خبر بدهم
بیا به حال خودم باز ناله سر بدهم
بگویم از شب تاریک و دست های بلند
گزارشی ز دعا های بی اثر بدهم
مرا که بخت نصیبی نداد از چشمت
به گوش تو غزلی ناب ، دردسربدهم
بخوانم از ته دل یک قصیده دلتنگی
ز داغ های دلم شرح مختصر بدهم
خیال دیدنت افتاد در سرم امروز
بده اجازه به این قصه بال و پر بدهم
هر کسی یک جور در زندان افکار خود است
همچو افلاطون اسیر غار پندار خود است
تا گرفتار غروری عقل تو آزاد نیست
سعی در اثبات خود، مانند انکار خود است
می کشد بر دوش، دار کارهای خویش را
پشت ما خم زیر سنگینی کردار خود است
دشمنی با ما ندارد، جز خود ما هیچکس
خون هر سر، گردن سرخی گفتار خود است
چون قناری که قفس می سازد از آواز خود
پای هر گل، بسته در زنجیری از خار خود است
تو گمان داری زلیخا حسن یوسف می خرد
مثل هر زیبا رخی، او هم خریدار خود است
دل به حرف این و آن بستن، خطا باشد خطا
چون خطر سر می رسد، هر کس پی کار خود است
نیست اشک شمع هم، از غصه پروانه ها
گفت دانایی که«در فکر شب تار خود است»!
بعضی رازها را
نمی شود فریاد زد
بعضی رازها را
نمی شود گریه کرد
بعضی رازها را
نمی شود خندید
راز عشق را اما
حتی نمی شود زمزمه کرد
من
چون رازی
تو را
در زمزمه هایم...
سکوت می کنم!
بدون تو بودن؟ مگر می شود!
مگر روزها بی تو سر می شود!
لبت دم ز صلح و صفا می زند
دو چشم سیاه تو، شر می شود
زدی آتشم، تا گلستان شوم
چرا شعله هی بیشتر می شود؟
مرا سیل سودای تو می برد
تو را لحظه ای دیده ترمی شود؟
اگر مست چشمان تو شد دلی
چو من در دهان خطر می شود
تو گفتی که حل می شود مشکلم
ولیکن به خون جگر می شود
امید همه زندگی ام تویی
نکن نا امیدم، اگر می شود!
تنهایی و غروب و خیابان، چه می شود!
من با تو ، زیر نم نم باران، چه می شود!
پشت حصار آبی چترت قدم زدن
از دیده های دیگران پنهان، چه می شود!
چشمان من پر از تمنّای شنیدن و
لب های تو غزل غزل خندان، چه می شود!
انگشت های خیس تو در دست های من
بازی موج و ماهی و توفان، چه می شود!
شانه به شانه، بی خیال سوزِ بادِ سرد
رفتن، بدون نقطه پایان، چه می شود!
تصویر آرزوی من، مثل تو ساده است
گر اتفاق بیفتد، به قرآن چه می شود!!
امروز
روزِ ابر است
روزِ باران
روزِ نسیم
روزِ جنگل
ابر هست
باران هست
جنگل هست
نسیم هست
انگار ...
تنها تو نیستی!
آه!
چه امروزِ تلخی ...
آه!
چه امروزِ تنهایی ...
دیگران مست ریا بانگ انالحق می زنند
قامت ما عاشقان بر دار باقی مانده است
شب سیاه منی و سحر نداری تو
به جز شکستن دل ها، هنر نداری تو
شبیه سرو نشستی، میان باغ دلم
اگر چه سبز و ستبری، ثمر نداری تو
به پیش پای تو مردیم و تر نشد چشمت
درون سینه خود، دل مگر نداری تو؟
چه فایده که بریزی به دامنم ای اشک
اگر به قلب چو سنگش اثر نداری تو
مسیر عشق پر از سنگلاخ حادثه هاست
نشان مردم اهل خطر نداری تو
تو را مجال رسیدن به کعبه او نیست
برو! برو! ... که پای سفر نداری تو
هنوز ذره ای از عقل در سرت مانده
کلاه عاشق بیدل، به سر نداری تو
ز کشف خانه سیمرغ، شادمان شده ای
ولی چه فایده ای، بال و پر نداری تو
نمی رسد به تو، ای آسمان! دعای دلم
شبیه خانه معشوق، در نداری تو
«کلید خانه قلبت کجاست؟»؛ پرسیدم
به ناز گفت: «مگر شعر تر نداری تو»!
