پاییزِ در پیراهنِ سبزِ بهارم

خارم که گل را کرده اند آیینه دارم

 

تصویرِ گریه قاب شد در چشم هایم

روی لبانم شکلکی از خنده دارم

 

مانند اقیانوس آرامم، اگرچه

آبستن صد کوه، موج بی قرارم

 

رودم که دارم آرزو سیلاب باشم

عصیان، موروثی ست در ایل و تبارم

 

انگار دامنگیر من شد خونِ هابیل

در آن آنِ زندگانی سوگوارم

 

در انتظارِ اتفاقی تازه اینجا

آمد و رفت روز و شب را می شمارم

 

بیداری پر دردِ امروز خودم را

مدیونِ دشمن بازی طاووس و مارم

 

ترکیبِ ناموزونِ شیطان و فرشته

من آدمم، من طنزِ تلخِ روزگارم

 

جانی پر از اضطراب داریم

یک سینه دل کباب داریم

در دفتر سرنوشت عمری

کوتاه تر از حباب داریم

از همت بخت نا امیدیم

بر گردن خود طناب داریم

از چشمه وصل بی نصیبیم

دل خوش به همین سراب داریم

گر سنگ صبور ما تو باشی

دردِ دل بی حساب داریم

در سینه ما غم است، اما

بر دامن خود رباب داریم

ما نیز شبیه دیگرانیم

بر چهره خود نقاب داریم

هرچند ندیده ایم رویت

عکس تو به دیده قاب داریم

بر پرده چشم ما کشیدند

نقش تو، ولی بر آب داریم

دیدار شما چو نیست ممکن

امید به لطف خواب داریم

گفتند که اختیار با ماست

کی جرائت انتخاب داریم

پروانه شمع دیگرانیم

هر چند خود آفتاب داریم

تلخ است شراب عشق، باشد!

ما میل به این شراب داریم

صحبت چو نبرد کار ما پیش

اندیشه انقلاب داریم

خالی ست حساب دفتر ما

تنها دو سه شعر ناب داریم

 

 

اشک با خون دل درآمیزم ، تا کنم مرهمی برای خودم

زانوی غم گرفته ام به بغل ، تا شوم همدمی برای خودم

 

تا به امروز زندگی کردم ، آنچنان که شما طلب کردید

دوست دارم که بعد این همه سال ، زنده باشم کمی برای خودم

 

خنده هایم برآید از ته دل، گر غمی هست مال من باشد

خواب هایم خیال های خودم ، ساکن عالَمی برای خودم

 

ترس را برده ام ز دل بیرون، به گمانم کمی شجاع شده ام

انقلاب است این که می بینی! زده ام پرچمی برای خودم

 

همه زندگی نمی ارزد، قدر یک لحظه مال خود بودن

دوس دارم اگر نشد شادی، گریه را در غمی برای خودم

 

خسته ام از تظاهر الکی، لب پر از خنده، دل سراسر خون

تا به کی آدم شما بودن! بشوم آدمی برای خودم

 

 

مانند گل، آزرده ی خارِ خودم بودم

 در آستینِ جامه ام ، مارِ خودم بودم

 

هر جا که در کارم گره افتاد، فهمیدم

 من خود گره در رشته کار خودم بودم

 

از دیگران نشنیده ام آوایِ دلتنگی

 بانگِ نیِ خود ، ناله ی تارِ خودم بودم

 

پنداشتم چون من، شما هم، دل خریدارید

 چون غافلان، در بندِ پندار خودم بودم

 

بیگانه با خود، بندگی دیگران کردم

 ای کاش روزی، لحظه ای، یارخودم بودم

 

این لرزه ها هم از گسل های دل من بود

 من دل شکسته، زیرِ آوارِ خودم بودم

 

سر داده ام، اما ندارم از شما شِکوه

 جلاد، خود بودم، خودم  دارِ خودم بودم

 

راز مرا نه دوست می دانست، نه دشمن

 خود عاملِ افشای اسرارِ خودم بودم

 

خودکرده ها را چاره نتوان کرد، می دانم

 افسوس! من محکوم اقرار خودم بودم

 

 افتاده ام در چاه ، اما  بی خریدارم

 خود کاشکی روزی، خریدار خودم بودم

 

 قدرم نماند و قیمتم، در چشم های خود

 زیرا که عمری را در انکارِ خودم بودم

 

ای کاش! همچون سال های پیش تر ازاین

 دور از شما، در غربتِ غارِ خودم بودم!

تا به کی از چشم مشتاقان خود پنهان شوی

وقت آن شد در دل ویران ما مهمان شوی

من کویر خشک، باشد، چشمه ی جاری تو باش

من چو قلب شورهزارم، کاش تو باران شوی

ماه رویت را برون آر از حجاب موی خود

تا شبی هم چلچراغ جمع درویشان شوی

مثل موجی، ایستادم پیش روی بادها

تا شوم طوفان، که شاید نوح کشتیبان شوی

خوب میدانم تو هم ای عشق! روزی میرسد

مثل هر مشکل، برای عاشقان آسان شوی

روزهای دفتر شعرم، بدون تو شب است

مثل خورشیدی بیا، تا شمس این دیوان شوی

 

 

فرق بین کعبه و بتخانه یادت رفته است

گم شدی انگار، راه خانه یادت رفته است!

نیست در چشمان تو از شور و سرمستی نشان

خوردن خون دل پیمانه یادت رفته است

آمدی صید کبوترهای عاشق می کنی

دام آوردی، چرا پس دانه یادت رفته است؟

عقل را معیار عشقت کرده ای این روزها

گفت وگوهای دل دیوانه یادت رفته است

من همان مجنون مست روزهای رفته ام

های و هوی هرشب میخانه یادت رفته است

گاهگاهی دست لطفی بر سر آدم بکش

دل پریشان کرده ای و شانه یادت رفته است!

اینجا کسی حال و هوایم را نمی فهمد
معنای تلخ خنده هایم را نمی فهمد
درد مرا در چشمهای من نمی خواند
فریاد بغض بیصدایم را نمی فهمد
راز نهان در شعرهایم را نمی بیند
حرف دل دردآشنایم را نمی فهمد
سیب گناهم را نشان کفر می داند
معنای شیرین خطایم را نمی فهمد
او در خمار بیم و من سرمست اُمّیدم
انگار او اصلاً خدایم را نمی فهمد

 

 

یک روز مست هیچی و یک شب خمار هیچ

وقتی شبیه من، اسیری در حصار هیچ

غرق سراب آرزوهای دلم شدم

آونگ شد حقیقتم بالای دار هیچ

افسار عشق خود به دست عقل دادم و

افتاد زندگانی ام در اختیار هیچ

دنیای موج خیز پوچی می برد مرا

آخر چگونه تاب بیارم من، سوار هیچ

دستت نمی رسد به چیزی، ای خیال مرد!

در انتظار چیستی در این دیار هیچ؟

بویی ز گل نصیب دامانت نمی شود

انگشت می گزی فقط از زخم خار هیچ

چیزی تو را به شهر شادی ها نمی برد

بی شوق عشق، می شوی آیینه دار هیچ!

 

 

لب های من اصرار و چشمان شما انکار

خسته شدم از اینهمه تکرار و هی تکرار

شد بیشتر، شب های قصه، از هزار و یک

شهزاد در خواب است و من از غصه اش بیدار

تا کی بگردم دور تو، بی هیچ امیدی

تو نقطه و من پای دوره گرد یک پرگار

حرفی ندارم تا بگویم بعد از این با تو

خط شما و من موازی رسم شد انگار

پاره نشد پیراهن تو گر چه در دستم

ای کاش زندانی دستانت شوم یکبار

ماندم میان زندگی و مرگ، سرگردان

یا دلبری کن یا بیا دست از دلم بردار