این بال و پر شکسته را پرواز هدیه کن
یک فرصت دوباره، یک آغاز هدیه کن
این سوگوار بی تو بودن را به خنده ای
شور ترانه، شادی آواز هدیه کن
تا باز زندگی این نی پر نوا شود
عیسای من، به من دمی اعجاز هدیه کن
جان و دلم همه نیاز غمزه های توست
قهر و غضب بس است، قدری ناز هدیه کن
خسته شدم از این همه شب روزهٔ سکوت
چیزی بگو! به گوش من یک راز هدیه کن
گر نیست این غزل به چشم طبع تو روان
بیتی ز شعر خواجه شیراز هدیه کن
بیرون بیا ازاین شب و بشکن حصار را
بسپار دست، عقل خود این بار کار را
تا کی اسیرِ دستِ یک دیوانه مثل دل
گاهی ببند، پای قلبِ بیقرار را
پیرانه سر دوباره کردی یاد کودکی
دادی به باد، خرمن صبر و قرار را
هرگز، به مقصدی که می خواهی نمی رسی
چون دیگری گرفت عصای اختیار را
بگذر از آن گلی که شد همراه خار و خس
در دست دیگری چو دیدی دست یار را
این روزها به صد بغل گل اعتماد نیست
باور نکن فقط به یک شاخه، بهار را
بر دشمنان امید وفا بسته ای، مگر
در چشم دوستان ندیدی طرح دار را
اینجا، به جز غبار، نصیبت نمی شود
بی خود امید بسته ای اسب و سوار را
در انتظار سر شکستن باش، نازنین
بازیچه دلت چو کردی روزگار را
باید دوباره عشق را معنا کند کسی
وقت است شور تازه ای برپا کند کسی
دلتنگ های وهوی مستان است، آسمان
دستار عقل باید از سر وا کند کسی
فریادکن که عاشقی! ... کفراست این سکوت
سودای عشق را مگر حاشا کند کسی؟
تو شمع روشنی و ما پروانه های شب
از سرکشی شعله کی پروا کند کسی
روی تو دید و بانگ"اناالعشق" می زند
باید، دوباره دار مهیا کند کسی!
آوای توست اینکه از میخانه می رسد!
مانند تو ندیده ام، غوغا کند کسی
تنها و غمزده در این گوشه نشسته ایم
بازی عشق می شود با ما کند کسی؟
عشق زیباست اگر عاشق لیلا باشی
در بیابان جنون غرق تماشا باشی
زندگی فایده اش چیست اگر می خواهی
روز و شب غمزده روز مبادا باشی
جای این چاله پر آب، همان بهتر که
قطره باشی ... ولی در دل دریا باشی
روزگاری که در آن دوست کند توبه ز عشق
بهتر آن است که دور از همه تنها باشی
ای که با خنده دل از عالم و آدم بردی
وقت آن است که آغاز زلیخا باشی!
چون گل بخند و این زمستان را بهار کن
گر چه گلی، عیادتی گاهی ز خار کن
هر چند نیست لایق دیدن، ولی شما
گاهی نظر به عاشق چشم انتظار کن
افراسیاب غصه ما را در حصار کرد
پایی بکوب و لشکرش را تار و مار کن
دنیا قمارخانه ی بود و نبود ماست
گاهی برای بودن ما هم قمار کن
بی دام و دانه کرده ای سیمرغ را به بند
صیاد من ! به این شکارت افتخار کن
از یاد برده ای همه قول و قرار خود
گاهی به یک اشاره ما را بیقرار کن
یک بوسه گفتمت، به پای این غزل بده
تو عین رحمتی، بیا یک را هزار کن
نه دیواری دارد
نه میله ای
زندان من کوچک است
خیلی کوچک
پنجره هایش همیشه باز است
درهایش همیشه باز است
و درآن
هیچ وقت
هیچ چیز
زندانی نمی شود
نه سفر پرستوی خیال
نه هیاهوی گنجشک شک
نه غرغر جغد عقل
و نه حتی
قارقار تلخ کلاغ خاطره
که فردا
خواب را از چشم هایم خواهد دزدید
زندان من کوچک است
خیلی کوچک
و فقط
به اندازه سکوت من جا دارد!
# از کتابِ " جور دیگر دیدن "
masalansher.ir
گرچه کوهی، از تو مشتی کاه می‌ماند و بس
دستت از هر خواهشی کوتاه می‌ماند و بس
ابرهای تیره می گیرند راه آسمان
چشمه‌ای در آرزوی ماه می‌ماند و بس
جای لبخندی که می‌کردی دریغ از دیگران
بر لبانت طرحی از یک آه می‌ماند و بس
گوش بر حرف تو می‌بندند این نادوستان
محرم راز تو گوش چاه می‌ماند و بس
انتهای این سفر در کوله‌بار زندگی
درد تنهایی و رنج راه می‌ماند و بس
از مجموعه: پیله خیال
افتاد بر پیشانی‌ام خط پریشانی
وقتی شنیدم در کنار من نمی‌مانی
گفتی فراموشت کنم حرف غریبی بود
این کار ممکن نیست، خیلی خوب می‌دانی
از عشق کردی توبه، من اصلاً نمی‌فهمم
آیا گناه است این‌چنین احساس انسانی؟
آوار شد بر باورت، حس عجیب شک
من ماندم و قلبی که دارد حس ویرانی
خود را نکن درگیر دانستن که همراه است
هر نقطه دانش با هزاران صفحه نادانی
هرگز، یقین در دام عقل ما نمی‌افتد
معنای انسان؛ انتخاب است و پشیمانی
اقرار کن غمگین بی من بودنی، وقتی
این آیه‌های عشق را با گریه می‌خوانی
نه سیم تار باش و نه مضراب هیچکس
نه بنده کسی و نه ارباب هیچکس
آزاده باش و پیرو اندیشه خودت
هرگز نشو ز زمره اصحاب هیچکس
با اختیار می توان آدم شدن، نشو
تصویر بی اراده ای در قاب هیچکس
تنها به بال های خود پرواز ممکن است
دل خوش نکن به قوت پرتاب هیچکس!
لقمان حکیم شهر دانایی بود
یک میکده پر زشور و شیدایی بود
این آدم کم حوصله امروزی
ضرب المثل صبر و شکیبایی بود