شعر آدم

رها کن، رها کن، رها کن دلت را

رها در دل ماجرا کن، دلت را

بیا و نترس از شب و موج و طوفان

به دریا بزن، ناخدا کن دلت را

بیا با من ای دوست، تا ناکجاها

ز زنجیر عُزلت، جدا کن دلت را

دلت را گمانم که گم کرده باشی

دوباره صدا کن، صدا کن دلت را

غریبم، غریبم شبیه شما من

بیا با دلم آشنا کن دلت را

ندیدی جهان پر شد از عشق و مستی

مسلمان این آیه ها کن دلت را

ابر سیاه چشم هایش غرق باران بود
خورشید یک لبخند پشت پرده پنهان بود
در جستجوی اعتماد شانه ای می گشت
انگار مثل فکرهای من پریشان بود
نیلوفری روییده در مرداب تنهایی
زیبایی خورشید در هرم بیابان بود
همرنگ داغ لاله پژمرده در پاییز
فریاد تلخ برگ مانده در خیابان بود
در دست هایش سیب سرخ خواهش حوا
در جیب هایش آتشی از جنس عصیان بود
اندیشه هایش غرق طوفان های شک آمیز
هر چند دریای دل او پر ز ایمان بود
جایی میان نور و ظلمت، مانده سرگردان
تصویری از سرگشتگی روح انسان بود

باید به حرف های تو ایمان بیاوریم

یک بار دیگر از بهشت انسان بیاوریم

از یاد برده ایم، قراری که بسته ایم

خود را دوباره بر سر پیمان بیاوریم

انگشتری که داشتیم از دوست یادگار

بیرون ز دست حضرت شیطان بیاوریم

تا بگذریم از دل طوفان عقل ها

باید یکی چو عشق، کشتیبان بیاوریم

بر قلب های خشک و ترک خورده زمین

با نام او طراوت باران بیاوریم

گفتم به آخر غزل نزدیک می شویم

یک بیت را به شیوه رندان بیاوریم:

تا راه کعبه را کنیم بر مردم آشکار

در وصف چشم های تو دیوان بیاوریم

هرچند عصر معجزه دیگر به سر رسید

گر تو طلب کنی، به قرآن بیاوریم!
 

یکی که مثل دل من همیشه دلتنگ است
دلش برای تو و خنده‌های تو تنگ است
اگرچه، فاصله‌ام با تو یک دقیقه نشد
به چشم منتظر من، هزار فرسنگ است
نمی‌بریم به دامانِ بخت دستِ خیال
خر مُراد، چو نوبت به ما رسد، لنگ است
شبیه رود، به دریای وصل راهم نیست
گمان کنم که دلت، مثل کوه از سنگ است
به چشم ابر نوشتند، فالِ حال مرا
و خنده‌ها که جهان می‌کند، ز نیرنگ است
گلایه می‌کنم از دوری و خوب می‌دانم
برای شاعرِعاشق، گلایه هم ننگ است
چگونه می‌شود از صبر گفت، جایی که
میان لشکرِعقل و سپاهِ دل جنگ است

بازار خودپرستی انسان گرفته است

چشم از چراغ روشن ایمان گرفته است

در هیچکس نشانی از عاشق نمانده است

جای خدای عشق را شیطان گرفته است

کس را برای عاشقی دیگر جگر نماند

شد پاره پاره بس که در دندان گرفته است

ما آخرین سوارهای ایل عاشقیم

گردوغبار عاشقان پایان گرفته است

از شوق، آتشی که در دل داشتم نهان

زد شعله و دوباره در من جان گرفته است

در عهدنامه ازل جای " بِرَبِّکمْ "

عشق تو را ز قلب من پیمان گرفته است

دیوانه دل ببین که به سودای دیدنت

بیچاره عقل را به گروگان گرفته است

از لطف دوست مثل مجنون ناامید شد

آدم نگر که راه بیابان گرفته است

از باغ زندگی نصیبم خار بود و بس

از یار هرچه دیده ام، آزار بود و بس

_{^{از دوستان نداشتم جز خنجری به پشت}}

_{^{در آستین ما همیشه مار بود و بس}}

هر شاخه ای که کاشتم شد دسته تبر

پایان کار هر درختی دار بود و بس

 قفلِ دلی به شاکلید صبر وا نشد

اصرار ما نتیجه اش انکار بود و بس

شاید به دیگران از آن گنجینه داده اند

سهم من و دل من اما بار بود و بس

دل رابه هرکه داده ام، آمد شکست ورفت

افسانه های عاشقی پندار بود و بس

پروانه را که آتش وصل شما چشید

جز در میان شعله ها دارالسّلام نیست

به یک نگاه، اسیر بلا شدن سخت است

به دردِ عشق کسی مبتلا شدن سخت است

ز بند، پای، به همت توان شدن آزاد

اگربه پای دل افتد، رها شدن سخت است

پر از " من " است زبانِ جوان و پیر اینجا

برای عاشق ومعشوق " ما " شدن سخت است

مرا که جز به صداقت نگفته ام سخنی

حریف، مردم پر مدعا شدن سخت است

دلم چو برف سفید است و همچو آتش گرم

سیاه و سرد چو اهل ریا شدن سخت است

اگر چه وعده وصل تو در میان باشد

به پای هرکس وناکس دوتاشدن سخت است

       دلم هنوز جوان است و پا و دستم پیر

چقدردست به دوش عصا شدن سخت است

هزار بوسه بدهکار روی ماه توام

طلب چو بگذرد از حد، ادا شدن سخت است

کنون که داغ دلم تازه است کاری کن!

برای زخم قدیمی، دوا شدن سخت است

جز جام می، کسی حریف غم نمی شود

هر همنشین که همدل و همدم نمی شود

آب زلال، می توان نوشید هر کجا

هر چشمه ای ولی، چو زمزم نمی شود

        درد جنون فقط به لیلی می شود دوا

داروی دیگری بر آن، مرهم نمی شود

باید وفا کنی و بیایی کنارِ من

داغِ فراقِ تو، به وعده کم نمی شود

دستم بگیر و دردهایم را به بوسه ای

یک باره چاره کن، که کم کم نمی شود

       من سعی کرده ام، ولی تقدیر من نبود

بی حکم او، به کوشش عالم نمی شود

بر من نگیر گر خطایی سر زند ز من

دانا به حرف ابلهی درهم نمی شود

ما را سری ست درخور قربانی شما

این سر، به پای هر کسی که خم نمی شود

طوفان ببار بر کویر من، که تشنه ام

رفع عطش، به قطره ی شبنم نمی شود

بر این کویر خشک، چو باران سری بزن

در حد یک سلام به یاران سری بزن

تا جام تو لبالب از شور جوانی است

گاهی به خالیِ خُم پیران سری بزن

       ما عهد خود نبرده ایم از یاد، لحظه ای

حتی اگر شکسته ای پیمان، سری بزن

دنیای آب و نان نگیرد از خودت تو را

گاهی بیا به محفل رندان سری بزن

تا کی اسیرِ شهر و خیابانِ عاقلان

دیوانه شو، به کوه و بیابان سری بزن

در جستجوست معنی انسان، تو نیز هم

از راه شک به وادی ایمان سری بزن

تقدیر ما ضمانت فردا نمی کند

همت کن و بیا همین الان سری بزن!