شعر آدم

به یک نگاه، اسیر بلا شدن سخت است

به دردِ عشق کسی مبتلا شدن سخت است

ز بند، پای، به همت توان شدن آزاد

اگربه پای دل افتد، رها شدن سخت است

پر از " من " است زبانِ جوان و پیر اینجا

برای عاشق ومعشوق " ما " شدن سخت است

مرا که جز به صداقت نگفته ام سخنی

حریف، مردم پر مدعا شدن سخت است

دلم چو برف سفید است و همچو آتش گرم

سیاه و سرد چو اهل ریا شدن سخت است

اگر چه وعده وصل تو در میان باشد

به پای هرکس وناکس دوتاشدن سخت است

       دلم هنوز جوان است و پا و دستم پیر

چقدردست به دوش عصا شدن سخت است

هزار بوسه بدهکار روی ماه توام

طلب چو بگذرد از حد، ادا شدن سخت است

کنون که داغ دلم تازه است کاری کن!

برای زخم قدیمی، دوا شدن سخت است

جز جام می، کسی حریف غم نمی شود

هر همنشین که همدل و همدم نمی شود

آب زلال، می توان نوشید هر کجا

هر چشمه ای ولی، چو زمزم نمی شود

        درد جنون فقط به لیلی می شود دوا

داروی دیگری بر آن، مرهم نمی شود

باید وفا کنی و بیایی کنارِ من

داغِ فراقِ تو، به وعده کم نمی شود

دستم بگیر و دردهایم را به بوسه ای

یک باره چاره کن، که کم کم نمی شود

       من سعی کرده ام، ولی تقدیر من نبود

بی حکم او، به کوشش عالم نمی شود

بر من نگیر گر خطایی سر زند ز من

دانا به حرف ابلهی درهم نمی شود

ما را سری ست درخور قربانی شما

این سر، به پای هر کسی که خم نمی شود

طوفان ببار بر کویر من، که تشنه ام

رفع عطش، به قطره ی شبنم نمی شود

بر این کویر خشک، چو باران سری بزن

در حد یک سلام به یاران سری بزن

تا جام تو لبالب از شور جوانی است

گاهی به خالیِ خُم پیران سری بزن

       ما عهد خود نبرده ایم از یاد، لحظه ای

حتی اگر شکسته ای پیمان، سری بزن

دنیای آب و نان نگیرد از خودت تو را

گاهی بیا به محفل رندان سری بزن

تا کی اسیرِ شهر و خیابانِ عاقلان

دیوانه شو، به کوه و بیابان سری بزن

در جستجوست معنی انسان، تو نیز هم

از راه شک به وادی ایمان سری بزن

تقدیر ما ضمانت فردا نمی کند

همت کن و بیا همین الان سری بزن!

این بال و پر شکسته را پرواز هدیه کن

یک فرصت دوباره، یک آغاز هدیه کن

این سوگوار بی تو بودن را به خنده ای

شور ترانه، شادی آواز هدیه کن

تا باز زندگی این نی پر نوا شود

عیسای من، به من دمی اعجاز هدیه کن

جان و دلم همه نیاز غمزه های توست

قهر و غضب بس است، قدری ناز هدیه کن

خسته شدم از این همه شب روزهٔ سکوت

چیزی بگو! به گوش من یک راز هدیه کن

گر نیست این غزل به چشم طبع تو روان

بیتی ز شعر خواجه شیراز هدیه کن  

بیرون بیا ازاین شب و بشکن حصار را

بسپار دست، عقل خود این بار کار را

تا کی اسیرِ دستِ یک دیوانه مثل دل

گاهی ببند، پای قلبِ بیقرار  را

پیرانه سر دوباره کردی یاد کودکی

دادی به باد، خرمن صبر و قرار را

هرگز،  به مقصدی که می خواهی نمی رسی

چون دیگری گرفت عصای اختیار را

بگذر از آن گلی که شد همراه خار و خس

در دست دیگری چو دیدی دست یار را

این روزها به صد بغل گل اعتماد نیست

باور نکن فقط به یک شاخه، بهار را

بر دشمنان امید وفا بسته ای، مگر

در چشم دوستان ندیدی طرح دار را

اینجا، به جز غبار، نصیبت نمی شود

بی خود امید بسته ای اسب و سوار را

در انتظار سر شکستن باش، نازنین

بازیچه دلت چو کردی  روزگار را

باید  دوباره  عشق  را  معنا  کند کسی

وقت است شور تازه ای برپا کند کسی

دلتنگ های وهوی مستان است، آسمان

دستار عقل باید از سر وا کند  کسی

فریادکن که عاشقی! ... کفراست این سکوت

سودای عشق را مگر حاشا  کند کسی؟

تو شمع روشنی و ما پروانه های شب

از سرکشی شعله کی پروا کند کسی

روی تو دید و بانگ"اناالعشق" می زند 

باید، دوباره دار مهیا کند کسی!

آوای توست اینکه از میخانه می رسد!

مانند تو ندیده ام، غوغا  کند  کسی

تنها و غمزده در این گوشه نشسته ایم

بازی عشق می شود با ما کند کسی؟

عشق زیباست اگر عاشق لیلا باشی

در بیابان جنون غرق تماشا باشی

زندگی فایده اش چیست اگر می خواهی

روز و شب غمزده روز مبادا باشی

جای این چاله پر آب، همان بهتر که

قطره باشی ...  ولی در دل دریا باشی

روزگاری که در آن دوست کند توبه ز عشق

بهتر آن است که دور از همه تنها باشی

ای که با خنده دل از عالم و آدم بردی

وقت آن است که آغاز زلیخا باشی!

چون گل بخند و این زمستان را بهار کن

گر چه گلی، عیادتی گاهی ز خار کن

هر چند نیست لایق دیدن، ولی شما

گاهی نظر به عاشق چشم انتظار کن

افراسیاب غصه ما را در حصار کرد

پایی بکوب و لشکرش را تار و مار کن

دنیا قمارخانه ی بود و نبود ماست

گاهی برای بودن ما هم قمار کن

بی دام و دانه کرده ای سیمرغ را به بند

صیاد من ! به این شکارت افتخار کن

از یاد برده ای همه قول و قرار خود

گاهی به یک اشاره ما را بیقرار کن

یک بوسه گفتمت، به پای این غزل بده

تو عین رحمتی، بیا یک را هزار کن

گرچه کوهی، از تو مشتی کاه می‌ماند و بس

دستت از هر خواهشی کوتاه می‌ماند و بس

ابرهای تیره می‌ گیرند راه آسمان

چشمه‌ای در آرزوی ماه می‌ماند و بس

جای لبخندی که می‌کردی دریغ از دیگران

بر لبانت طرحی از یک آه می‌ماند و بس

گوش بر حرف تو می‌بندند این نادوستان

محرم راز تو گوش چاه می‌ماند و بس

انتهای این سفر در کوله‌بار زندگی

درد تنهایی و رنج راه می‌ماند و بس

         از مجموعه:  پیله خیال

افتاد بر پیشانی‌ام خط پریشانی

وقتی شنیدم در کنار من نمی‌مانی

گفتی فراموشت کنم حرف غریبی بود

این کار ممکن نیست، خیلی خوب می‌دانی

از عشق کردی توبه، من اصلاً نمی‌فهمم

آیا گناه است این‌چنین احساس انسانی؟

آوار شد بر باورت، حس عجیب شک

من ماندم و قلبی که دارد حس ویرانی

خود را نکن درگیر دانستن که همراه است

هر نقطه دانش با هزاران صفحه نادانی

هرگز، یقین در دام عقل ما نمی‌افتد

معنای انسان؛ انتخاب است و پشیمانی

اقرار کن غمگین بی من بودنی، وقتی

این آیه‌های عشق را با گریه می‌خوانی