اشک با خون دل درآمیزم ، تا کنم مرهمی برای خودم

زانوی غم گرفته ام به بغل ، تا شوم همدمی برای خودم

 

تا به امروز زندگی کردم ، آنچنان که شما طلب کردید

دوست دارم که بعد این همه سال ، زنده باشم کمی برای خودم

 

خنده هایم برآید از ته دل، گر غمی هست مال من باشد

خواب هایم خیال های خودم ، ساکن عالَمی برای خودم

 

ترس را برده ام ز دل بیرون، به گمانم کمی شجاع شده ام

انقلاب است این که می بینی! زده ام پرچمی برای خودم

 

همه زندگی نمی ارزد، قدر یک لحظه مال خود بودن

دوس دارم اگر نشد شادی، گریه را در غمی برای خودم

 

خسته ام از تظاهر الکی، لب پر از خنده، دل سراسر خون

تا به کی آدم شما بودن! بشوم آدمی برای خودم

 

 

مانند گل، آزرده ی خارِ خودم بودم

 در آستینِ جامه ام ، مارِ خودم بودم

 

هر جا که در کارم گره افتاد، فهمیدم

 من خود گره در رشته کار خودم بودم

 

از دیگران نشنیده ام آوایِ دلتنگی

 بانگِ نیِ خود ، ناله ی تارِ خودم بودم

 

پنداشتم چون من، شما هم، دل خریدارید

 چون غافلان، در بندِ پندار خودم بودم

 

بیگانه با خود، بندگی دیگران کردم

 ای کاش روزی، لحظه ای، یارخودم بودم

 

این لرزه ها هم از گسل های دل من بود

 من دل شکسته، زیرِ آوارِ خودم بودم

 

سر داده ام، اما ندارم از شما شِکوه

 جلاد، خود بودم، خودم  دارِ خودم بودم

 

راز مرا نه دوست می دانست، نه دشمن

 خود عاملِ افشای اسرارِ خودم بودم

 

خودکرده ها را چاره نتوان کرد، می دانم

 افسوس! من محکوم اقرار خودم بودم

 

 افتاده ام در چاه ، اما  بی خریدارم

 خود کاشکی روزی، خریدار خودم بودم

 

 قدرم نماند و قیمتم، در چشم های خود

 زیرا که عمری را در انکارِ خودم بودم

 

ای کاش! همچون سال های پیش تر ازاین

 دور از شما، در غربتِ غارِ خودم بودم!

 

فرق بین کعبه و بتخانه یادت رفته است

گم شدی انگار، راه خانه یادت رفته است!

نیست در چشمان تو از شور و سرمستی نشان

خوردن خون دل پیمانه یادت رفته است

آمدی صید کبوترهای عاشق می کنی

دام آوردی، چرا پس دانه یادت رفته است؟

عقل را معیار عشقت کرده ای این روزها

گفت وگوهای دل دیوانه یادت رفته است

من همان مجنون مست روزهای رفته ام

های و هوی هرشب میخانه یادت رفته است

گاهگاهی دست لطفی بر سر آدم بکش

دل پریشان کرده ای و شانه یادت رفته است!

اینجا کسی حال و هوایم را نمی فهمد
معنای تلخ خنده هایم را نمی فهمد
درد مرا در چشمهای من نمی خواند
فریاد بغض بیصدایم را نمی فهمد
راز نهان در شعرهایم را نمی بیند
حرف دل دردآشنایم را نمی فهمد
سیب گناهم را نشان کفر می داند
معنای شیرین خطایم را نمی فهمد
او در خمار بیم و من سرمست اُمّیدم
انگار او اصلاً خدایم را نمی فهمد

 

 

یک روز مست هیچی و یک شب خمار هیچ

وقتی شبیه من، اسیری در حصار هیچ

غرق سراب آرزوهای دلم شدم

آونگ شد حقیقتم بالای دار هیچ

افسار عشق خود به دست عقل دادم و

افتاد زندگانی ام در اختیار هیچ

دنیای موج خیز پوچی می برد مرا

آخر چگونه تاب بیارم من، سوار هیچ

دستت نمی رسد به چیزی، ای خیال مرد!

در انتظار چیستی در این دیار هیچ؟

بویی ز گل نصیب دامانت نمی شود

انگشت می گزی فقط از زخم خار هیچ

چیزی تو را به شهر شادی ها نمی برد

بی شوق عشق، می شوی آیینه دار هیچ!

 

 

لب های من اصرار و چشمان شما انکار

خسته شدم از اینهمه تکرار و هی تکرار

شد بیشتر، شب های قصه، از هزار و یک

شهزاد در خواب است و من از غصه اش بیدار

تا کی بگردم دور تو، بی هیچ امیدی

تو نقطه و من پای دوره گرد یک پرگار

حرفی ندارم تا بگویم بعد از این با تو

خط شما و من موازی رسم شد انگار

پاره نشد پیراهن تو گر چه در دستم

ای کاش زندانی دستانت شوم یکبار

ماندم میان زندگی و مرگ، سرگردان

یا دلبری کن یا بیا دست از دلم بردار

 

باده تو و ساغر تو و پیمانه تو باشی

مقصود و مراد دل دیوانه تو باشی

با شوق رسیدن به لبت "می" شود انگور

یک روز، اگر ساقی میخانه تو باشی

ای کاش که توفان بوزد ازطرف عشق

من موی پریشان شده و شانه تو باشی

کافر شده ام کعبه دل جای تو شد، تا

من زائر و تنها بت بتخانه تو باشی

آوار کنم خانه دل را به هوایت

گر گنج نهان در دل ویرانه تو باشی

آتش زده ام در دل دیوانه که شاید

بر شعله این سوخته، پروانه تو باشی

همراه نسیم و گل و شبنم من و تو

باید بشویم همسفر هم، من و تو

تو وسوسه حضرت حوا بشوی

تکرار کنیم قصه آدم من و تو

باران بهاری بشویم و بزنیم

بر تشنگی کویر، نم نم من و تو

بگذاریم با عشق و محبت همه جا

بر زخم دل شکسته مرهم من و تو

یک روز شبیه دو کبوتر بپریم

تا قله قاف عشق، با هم من و تو

با عشق شود آدم، انسان تمام

مانند دو زاویه، مُتمّم من و تو

مردم همه بی غصه و بی غم من و تو

اینگونه که من پر از تمنای توام

افسانه شویم در همه عالم من و تو

 

به باد می دهد آخر زبان سرخ سرت را

بسوزد آتش این عاشقانه بال و پرت را

زمانه کور و کر است و کسی نمی بیند

نه ناله های لبت را نه اشکِ چشمِ تَرت را

ز باغ می گذرد، بی خیالِ خاطره ی تو

بدون آنکه بگیرد ز قاصدک خبرت را

گل امید نمی روید از درخت خیالت

بزن به ریشه این باغِ بی ثمر، تبرت را

عصا بگیر و از این شهر مردگان بگذر

که این دیار، به چیزی نمی خرد هنرت را